Διαταραχές της κινητικότητας του οισοφάγου
Το οπισθοστερνικό άλγος και η δυσφαγία είναι τα πλέον συνηθισμένα συμπτώματα των ασθενών με διαταραχές κινητικότητας του οισοφάγου. Παρόλ΄ αυτά , το μη καρδιογενές θωρακικό άλγος , προέρχεται από γαστροοισοφαγική παλινδρομική νόσο στην πλειονότητα των περιπτώσεων. Περίπου το 3% προέρχεται από διαταραχή της κινητικότητας του οισοφάγου.
Η ταξινόμηση των διαταραχών της κινητικότητας του οισοφάγου γίνετε βάσει μανομετρικών ευρημάτων(ανασκόπηση των Spechler και Castell 2001):
- Αναπερκής χάλαση κατώτερου οισοφαγικού σφιγκτήρα
- Ατελέσφορη κινητικότητα οισοφάγου
- Αναπερκής χάλαση κατώτερου οισοφαγικού σφιγκτήρα περιλαμβάνει την αχαλασία, την δυναμική αχαλασία και το επιφρενικό εκκόλπωμα με σπασμό
- Ατελέσφορη κινητικότητα οισοφάγου περιλαμβάνει τον διάχυτο οισοφαγικό σπασμό, τον υπερπερισταλτισμό, υπερτασικό ή οισοφάγο καρυοθραύστη , υπερτονικό ΚΟΣ, τον υποπερισταλτισμό και την αναποτελεσματική κινητικότητα οισοφάγου.
Αναπερκής χάλαση κατώτερου οισοφαγικού σφιγκτήρα
Η αχαλασία είναι η συχνότερη διαταραχή κινητικότητας. Διακρίνεται στην πρωτοπαθή και την δευτεροπαθή.
Η αιτιολογία της πρωτοπαθούς αχαλασίας είναι άγνωστη αλλά μπορεί να εμπλέκονται κληρονομικοί, εκφυλιστικοί, αυτοάνοσοι και λοιμώδεις μηχανισμοί στην παθογένειά της. Η παθολογοανατομική μεταβολή αφορά σε απώλεια των γαγγλιονικών νευρώνων του μυεντερικού πλέγματος του Auerbach, με αποτέλεσμα την αδυναμία χάλασης του ΚΟΣ.
Η δευτεροπαθής αχαλασία είναι είναι απότοκος υποκείμενης παθολογίας, όπως η νόσος του Chagas, τα διηθητικά νοσήματα (αμυλοείδωση, σαρκοείδωση), το σκληρόδερμα και ο σακχαρώδης διαβήτης.
Η συμπτωματολογία αφορά σε δυσφαγία στα υγρά και τα στερεά. Το άλγος εμφανίζεται μετά το γεύμα και συχνά υφίεται με τις αναγωγές. Επί κλινικής υποψίας η διαγνωστική προσέγγιση ξεκινάει με την ακτινοσκόπιση του οισοφάγου με βάριο οπότε αποτυπώνονται το κλασσικό σημείο ράμφους πουλίου ή υδραερικό επίπεδο στον διατεταμένο οισοφάγο. Η διάγνωση θα στοιχειωθετηθεί με την μανομετρία του οισοφάγου.
Τέσσερα είναι τα μανομετρικά κριτήρια που χαρακτηρίζουν την αχαλασία:
- απουσία περισταλτικών κυμάτων,
- ατελής χάλαση του κατώτερου οισοφαγικού σφιγκτήρα,
- αυξημένη πίεση του κατώτερου οισοφαγικού σφιγκτήρα, καθώς και,
- αύξηση της ενδοοισοφαγικής πίεσης σε σχέση με την ενδογαστρική.
Η διαγνωστική προσέγγιση ολοκληρώνεται με την οισοφαγογαστροσκόπιση και τον ενδοσκοπικό υπέρηχο για τον αποκλεισμό νεοπλασματικής νόσου.
Η αντιμετώπιση της αχαλασίας είναι παρηγορική.
Η διαστολή του ΚΟΣ και ηενδοσφιγκτηρική έγχυση αλλαντοτοξίνης Α αποτελούν συνήθεις θεραπευτικές επιλογές.
Η ένδειξη για χειρουργική αντιμετώπιση αποτελεί η αποτυχία της συντηρητικής αγωγής. Η χειρουργική μυοτομή του οισοφάγου θεωρείται θεραπευτική παρέμβαση αναφοράς.
Η λαπαροσκοπική προσέγγιση συνιστά ασφαλή και αποτελεσματική μέθοδο. Ο στόχος είναι η διατομή της έξω επιμήκους και της έσω κυκλοτερούς μυικής στιβάδας σε μήκος 6-8 cm στον οισοφάγο και σε 1-2 cm στο στόμαχο , περιφερικά της γαστροοισοφαγικής συμβολής ( μυοτομή Heller). H επέμβαση ολοκληρώνεται με μερική θολοπλαστική κατά Dor ή Toupet προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί η ΓΟΠ αλλά και για να καλυφθεί ο εκτεθειμένος βλεννογόνος.
Διάχυτος οισοφαγικός σπασμός
Ως ΔΟΣ ορίζεται η διαταραχή κινητικότητας στην οποία η φυσιολογική περισταλτικότητα του οισοφάγου διακόπτεται κατά διαστήματα από αυτόματες συσπάσεις υψηλής έντασης. Η αιτιολογία είναι άγνωστη. Οι ασθενείς προσέρχονται με θωρακικό άλγος μετά από ταχεία κατανάλωση τροφών ή ποτών σε ακραίες θερμοκρασίες. Η διάγνωση τίθεται μανομετρικά. Η χορήγηση νιτρώδων , αναστολέων διαύλου ασβεστίου ή τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά , χαλαρώνουν οι λείες μυικές ίνες. Η χειρουργική θεραπεία αποσκοπεί στην εκτεταμένη μυοτομή του οισιφάγου από το ύψος του αορτικού τόξου μέχρι τον ΚΟΣ.
[widgetkit id="5"]
